همین پرسش ساده کافی است تا ما وارد گپ . گفت با دیگری شویم، یعنی از همان شروع صحبت گپ آغاز می شود. بی چشم انداز و بی آینده است و با رضایت مندی طرفین جلو می رود. در واقع دو طرف ارتباط هوای دل هم را دارند و بیشتر آشتی جویانه است. حتی در موضوع انتقاد شخص تا جایی جلو می رود که مطمئن هست رنجشی بوجود نمی آید در واقع نوع ارتباط اغلب صمیمانه است. توجه افراد در گپ به خوش ایند و مطلوب همدیگر بودن جلو می رود، خیلی عمیق موضوعات را واکاوی نمی کند و دنبال به نتیجه رسیدن در ارتباط نیست و ممکن به هر سو و هر موضوعی کشیده شود.
به علت تصادفی بودن، گپ به آمادگی از پیش لازمی نیاز ندارد و معمولا بدون تدارک فکری جلو می رود، از مسائل و دغدغه های روزمره گفته می شود و حول تبادل اخبار و اطلاعات می چرخد و بیان داوری در مورد دیگرانی که حضور ندارند یعنی غیبت کردن . به ندرت از افکار، عواطف و دعدغه¬های درونی صحبت می شود و یک ارتباط گفتاری روزمره است.
در گپ افراد به هم دور یا نزدیک می شوند. در این سطح گذراندن اوقات خوش و سرگرم شدن چنان اهمیت دارد که دیگر چندان مهم نیست چه صحبت هایی و در مورد چه موضوعاتی رقم می خورد. گپ به سطح گفتگو نمی رسد می تواند مقدمه ای برای آن باشد اما به علت بی اعتمادی به یکدیگر، پرهیز از صداقت و صراحت، تمایل شدید به وقت گذرانی سرگرمی خواهانه، پرهیز از خود-بیانگری و .... خیلی ارتباط عمیقی ایجاد نمی شود و به سطح گفتگو نمی رسد. برنده و بازنده بودن در گپ چندان اهمیتی ندارد، به همین دلیل مصالحه جویی و سازگاری در ارتباط بیشتر دنبال می شود و چندان بر تفاوت ها و احتلافات فکری تاکید نمی شود.
گپ با حرافی و پرگویی متفاوت است. در گپ همه، کم و بیش مشارکت دارند، اما در حرافی، این حراف است که در مرکز قرار می گیرد و شنیدن هر موضوع مورد نظر خود را به دیگران تحمیل می کند. در حرافی این خصوصیت حراف است که چه موضوعی را دنبال کند و یا صحبت را به چه سمتی سوق دهد اما در موضوع گپ عمدتا همگی افرادی که حضور دارند موثر هستند و تمایل به با دیگران بودن و نیز رضایت مندی همگان مطرح است در صورتی در حرافی این گونه نیست و یک تک گویی ملالت آور است.
گپ را می توان مقدمه ای برای گفتگو دانست. گپ هر چه آگاهانه تر پیش رود به گفتگو نزدیک تر می شود. گپ نقش مهمی در آشنا شدن افراد با یکدیگر، گسترش مناسبات و اعتلای فرهنگ اجتماعی و دموکراسی سازی آن ها دارد. گپ زدن تا حدی آگاهانه تمرین لازمی است برای آموزش گوش دادن به دیگری، احترام گذاشتن به او، تجویزگری نظرات، آموزش مدنیت در ارتباط گفتاری، طرد مشاجره و کناره گرفتن از آمریت طلبی است. پس ضروری است هر چه بیشتر گپ زدن با ناآشنایان، دوستان و همکاران را بگسترانیم و تا حد گفتگو (که بعدا به آن خواهم پرداخت) آن را اعتلا دهیم.
منبع: شوق گفتگو اثر حسن قاضی مرادی
حسن پیرزاد کارشناس ارشد مشاوره
